02.05.2014
...
Tünele bindim, taksime çıkıyorum.
Hayatımda gözlem yaptığım tek yer olmaya başladı tünel zaten...
Birbirine bakan koltuklarda, karşımda oturan insanı, davranışlarını, bakışlarını hep merak etmişimdir, arka planını görmeye çalışmışımdır.
Karşımda bir çift var.. 50li yaşların sonunda gibiler..
Kadın öyle içten gülüyor ki, ağlayacaktım!
Sarılmak istedim ona; Ne olur hep gül diyerek..
Eğiliyor, sevgilisinin kulağına birşeyler fısıldıyor, basıyor kahkahayı...
Adam da karşılık veriyor, öyle mutlular ki, civcivler gibi..
...
Düşünüyorum..
...
Yahu bizim buralarda son zamanlarda tebessümler ve hoşuna giden birşey olduğunda yüksek sesli refleks gülüşleri dışında, gülmek kaldı mı hakikaten?
Hayatın yükü, işler güçler, bütçeler,ihtiyaçlar, alışverişler, sorumluluklar, olumsuzluklar öyle çok ki, gülmeye vakti kalmıyor insanın...
Gülmeye hali kalmıyor...
Kamburlaştıkça kamburlaşıyor ciddiyet prangasının altında...
Gülümsüyor bazen, ama gülmüyor!
Hem ne yapacak gülüp de?
O kadar iş varken!
Bir düşünün, hangimiz kendi içimizin karmaşasından, karşımızdakinin iç dünyası ile ilgilenebildik?
Hatta çoğu zaman karşımızdakini dinlemedik, yalnızca sıranın bize gelmesini bekledik!
...
Hem onu bunu geç, tabularımız var ya, iç dünyamızı yansıtmamalıyız!
En son ne zaman dostumuzun omzunda katıla katıla ağladık!!!
Hepimiz kabul edelim dostlar, son derece yüzeyselleştik...
Büyüdük!
Ve kapattık kalp kapılarımızı, beynimizle sevdik...
Belki de son zamanlardaki tatminsizliğimin sebebi bu, yüzeyselleşmek?
Belki de hepimizin tüm sorumluluklarımızın, başarılarımızın, herşeyi mükemmel bir şekilde idare etmemizin, harika hayatımızın sonucundaki patladığımız o nokta budur? Yüzeyselleşmek...
...
Bu güzel gülen kadın ve sevgilisi,
Beni sürükledikleri düşüncelerden bihaber,
Omuzları birbirine bir değer, bir ayrılır, süzüldüler İstiklal'de..
...
Sonra dedim ki,
Mutluluk değiştiriyor, fark etmediğiniz bakışların ardındaki bedenleri bile..
Mutluluk,
Bulaşıyor..
Comments